မင္းသာသိရင္

မိုင္ေပါင္းေထာင္ခ်ီေဝးေနလို႔
မင္းကိုေတြ႔ဖို႔အေတာင္ပံေတြမ႐ွိတဲ့ဘဝမွာ
မင္းရ့ဲ ခ်ဳိၿမတဲ့အသံေလးကိုမၾကားရတဲ့ေန႔
ရင္မွာေၿခက္ေသြ႔ေသြ႔နဲ႔ေပါ့…..။

မင္းကိုမေတြ႔ရေပမယ့္
မင္းအသံကိုၾကားေနရ႐ံုေလးႏွင့္
ေၾကနပ္ေနရတဲ့ဘဝမွာ
ငါဟာ..
မင္းဆီကဖုန္းအလာကိုေမွ်ာ္
တကိုယ္ေတာ္ဘဝနဲ႔ေပါ့……။

အေဖာ္ကြဲတဲ့ငွက္တေကာင္လို
မင္းနဲ႔အေဝးတေနရာမွာ႐ွိေနတဲ့ငါ့ဟာ
မင္းေပးထားတဲ့ဓာတ္ပံုေတြကိုၾကည့္ရင္း
မင္းေပးထားတဲ့သီခ်င္းေတြကိုနားေထာင္ရင္း
ငါ့ရဲ့ အိပ္ပ်က္ညေတြကို
ေက်ာ္လြန္ေစခဲ့တယ္…….။

မင္းဆီကဖုန္းမလာတဲ့ေန႔ေတြမွာ
တခါတေလ
ငါစည္းစားမိတယ္..
“အခုေလာက္ဆို…
မင္းကေတာ့ အၿခားတစ္ေယာက္နဲ႔
တြဲေပ်ာ္လို႔႐ွိမွာေပါ့”လို႔ေလ….။

တခါတေလ
ငါစည္းစားမိတယ္..
“မင္းနဲ႔ ငါတို႔ရဲ့အၾကားမွာ
ဘဝတံတုင္းေတြကာဆိုင္းေနလို႔
ေပါင္းဆံုဖို႔ဆိုတာေကာ
ၿဖစ္လာႏုိင္ပါ့မလား”လို႔ေလ….။

ၿပီးေတာ့…
မင္းတို႔ရဲ့ဂုဏ္တံတိုင္းေအာက္မွာ
တဘဝလံုးအ႐ႈံးသမားဘဝနဲ႔
႐ႈံးနိမ့္ေနရမွာကိုလဲ
ငါေၾကာက္မိတယ္……။

ငါဟာ..
မင္းကို
ေၿပာခ်င္တဲ့စကားေတြ
အမွားၾကီး႐ွိေပမယ့္
မင္းကိုဖြင့္ေၿပာရဲတဲ့အားအင္သတၱိေတြ
ငါ့မွာ မ႐ွိဘူး…..။

ဘာလို႔ဆိုေတာ့…
အဲဒီစကားကိုမင္းၾကားရတဲ့ေန႔ဟာ
မင္းက ငါ့ကို
ခါးသီးစြာမုန္းတဲ့ေန႔မ်ားၿဖစ္ေလမလားဆုိတာ
အရမ္းစိုးေၾကာက္လို႔ပါ…..။

ငါ့ဘဝမွာ
မင္းကိုမွ႐ူးမူးစြာနဲ႔ွ
အခ်စ္ဦးအၿဖစ္ခ်စ္မိတဲ့
ငါဟာ
တကယ္လို႔မ်ား
မင္းႏုတ္ဖ်ားက“မုန္းတယ္”လို႔ေၿပာလိုက္မယ္ဆိုရင္
အဲဒီအမုန္းေတြကိုေပြ႔ပိုက္ရင္း
ငါ ဘယ္လိုမ်ား႐ွင္သန္ရမွာလဲ
ခ်စ္သူရယ္….

အခု…
ငါ့ရင္ထဲမွာ
ဘယ္ေလာက္ခံစားေနရတယ္ဆိုတာ
မင္းသိမွာမဟုတ္ပါ…
ၿပီးေတာ့
ငါ့…မင္းကို…
ဖြင့္ေၿပာခ်င္တဲ့စကားေတြကိုလည္း
မင္းသိမွာမဟုတ္ဘူး...။

အကယ္၍သာ မင္းသိပါရင္

“……………………………..”…..။

၃၀-၃-၂၀၀၉